Meneer Jan-Cees is eigenlijk een man van stand. Hij komt oorspronkelijk uit een rijke adelijke familie, die in het Gooi woonde, maar is aan lagerwal geraakt na de nodige debacles in de aandelen en optiehandel op de beurs. 

Zijn familie heeft hem laten barsten.  

 

Toen hij 10 jaar geleden op het dieptepunt van alle ellende zelfs als dakloze op straat kwam te leven, werd hij door Bep en Bert uit de goot gehaald en meegenomen naar Café de Gouwe Geit. 

Ze hebben hem een kamer aangeboden boven het café met als tegenprestatie dat hij in het café voor wat life muziek zou zorgen. 

 

Meneer Jan-Cees had namelijk tijdens zijn opvoeding de nodige muzikale input meegekregen. Al op zijn 4de jaar werd hij al achter de piano gezet. Omdat zijn ouders hun droom om door te breken in de muziek hadden moeten laten varen moest de jonge Jan-Cees die pijn compenseren. Hij moest en zou een top pianist worden. Het talent had Jan-Cees absoluut! Ware het niet dat hem destijds een ellendeling van een pianolerares werd toegewezen. Hoewel hij van nature een grote voorliefde had voor muziek en zelfs uitgroeide tot een virtuoos op de vleugel, ontwikkelde zich in hem in de loop der jaren een stevige antipathie tegen het bespelen van dit instrument. Hij keerde zich er uiteindelijk helemaal van af. Al was het maar om zich af te zetten tegen het keurslijf waarin hij zich geplaatst had gevoeld door zijn ouders. Met name zijn moeder was werkelijk een draak. Jan-Cees kon echt niks goed doen. Niks was ooit goed genoeg. 
 

Hij verloor zijn gevoel van eigenwaarde uiteindelijk volledig, waardoor hij zijn overtuiging van tekortkomen voortdurend in zijn leven terug gespiegeld kreeg door het ene na het andere financiële debacle. Ook viel hij regelmatig ten prooi aan bloedzuigers en uitzuigers, die een graantje wilden meepikken van het “oude” geld dat hij na het overlijden van zijn ouders verplicht had geërfd. Uiteindelijk ging het helemaal mis met Jan-Cees en belandde hij dus letterlijk en figuurlijk in de goot, tot Bep en Bert hem eruit trokken 

Toen hij pas boven het café kwam wonen organiseerden Bep en Bert een crowd-fundingcampagne om een cursus ‘Accordeon’ voor hem te kunnen bekostigen, zodat hij alle moppies van het café een beetje jolig kon spelen. Meneer Jan-Cees is nooit meer weggegaan en heeft het inmiddels erg naar z’n zin. Hij stuurt zelfs een heel orkest aan als het mot. 

Hij heeft een oogje op tante Sjaan… maar zou het niet durven toegeven. 

Met Annie zou hij wel een robbertje willen stoeien, maar dat kan hij volgens hem niet maken met zijn komaf. Hoewel hij zich inmiddels best thuis voelt in de warme sfeer van het Café en zijn kleding er naar zijn gevoel echt heeft aangepast, is en blijft hij toch een heertje.